Πέθανε, προδομένος απ’ τον Γενίτσαρο αδερφό του.
Γεννήθηκε το 1431 στην Τρανσυλβανία.
Ο πατέρας του, ο Βλαντ Β’, ήταν ηγεμόνας της Βλαχίας. Πατέρας και γιος ανήκαν στο τάγμα των Ντρακούλ, τάγμα αφιερωμένο στην καταπολέμηση της ισλαμικής απειλής, που αντιπροσώπευε εκείνη την περίοδο η Οθωμανική αυτοκρατορία.
Οι Οθωμανοί, όμως, ζήτησαν να τους δώσει τους δυο γιους του ως ομήρους, για να αποτρέψουν τυχόν «ατασθαλίες» του φιλόδοξου ηγεμόνα. Έτσι κι έγινε. Ο Βλαντ μαζί με τον μικρότερο αδερφό του, Ραντού, «φυλακίστηκαν» στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Αν και ζούσαν με τιμές, που άρμοζαν σε ευγενείς, τα δύο αγόρια ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση. Ο Ραντού προσαρμόστηκε πολύ εύκολα στον οθωμανικό τρόπο ζωής, αλλά δεν ίσχυε το ίδιο και για τον Βλαντ.
Δεν ξέχασε ποτέ ότι ήταν φυλακισμένος από εχθρούς και αντιδρούσε στις εντολές των ανώτερων με κάθε ευκαιρία. Τιμωρούνταν συχνά και με εξαιρετική αγριότητα, καθώς οι Οθωμανοί δε δίσταζαν καθόλου να χρησιμοποιήσουν το μαστίγιο, ακόμη και στον γιο του ξένου ηγεμόνα.
Ο Βλαντ Β’ και ο πρωτότοκος γιος του, σκοτώθηκαν σε μια μάχη εναντίον της επανάστασης των Ούγγρων ευγενών το 1447.
Όταν ο Βλαντ αφέθηκε ελεύθερος απ’ τους Οθωμανούς εκείνη την περίοδο και γύρισε πίσω στη Βλαχία, είχε να αντιμετωπίσει πολλά ανοιχτά μέτωπα.
Αν ήθελε να πάρει τη θέση του πατέρα του, ως ηγεμόνας της Βλαχίας, έπρεπε να δώσει πολλούς αγώνες.
Χρειάστηκε μία δεκαετία, για να κατατροπώσει τους εχθρούς του, αλλά το 1456 κατάφερε να κερδίσει τον θρόνο του πατέρα του και να ονομαστεί Βλαντ Γ’, ηγεμόνας της Βλαχίας.
Το 1460, ο Βλαντ σταμάτησε κάθε επικοινωνία με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Έδωσε μία πολύ ξεκάθαρη απάντηση στους Οθωμανούς απεσταλμένους, που είχαν έρθει για να ζητήσουν φόρο υποτελείας: Κάρφωσε τα τουρμπάνια στα κεφάλια τους. Αμέσως μετά, διέσχισε με τις δυνάμεις του τον Δούναβη, περνώντας σε περιοχές που κατείχε η οθωμανική αυτοκρατορία.
Τον χειμώνα του 1462 έσπειρε τον θάνατο σε όλη την περιοχή, μεταξύ της Σερβίας και της Μαύρης Θάλασσας. Σε γράμμα του, στον Βασιλιά της Ουγγαρίας, ο Βλαντ έγραφε: «Σκοτώσαμε 23.884 Τούρκους, πέρα από αυτούς που κάψαμε μες στα σπίτια τους, ή τους Τούρκους που σκότωσαν οι στρατιώτες… Τώρα ξέρετε, Μεγαλειότατε, ότι δεν υπάρχει πια ειρήνη μεταξύ εμένα και του Σουλτάνου».
Ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β’ πέρασε γρήγορα στην αντεπίθεση. Με στρατό που έφτανε τις 100.000, πέρασε τον Δούναβη και μπήκε στη Βλαχία. Οι δυνάμεις του Βλαντ δε μπορούσαν να συγκριθούν αριθμητικά με αυτές του Σουλτάνου, γι’ αυτό και ο Βλαντ άρχισε έναν αντάρτικο πόλεμο, που προκάλεσε τεράστιες απώλειες στους αντιπάλους. Σε μία βραδινή επιδρομή, οι άντρες του Βλαντ λέγεται ότι σκότωσαν 15.000 Τούρκους.
Με ρυθμό βασανιστικά αργό και φοβερές απώλειες, οι Οθωμανοί κατάφεραν να φτάσουν στο Ταργκοβίστε, την πρωτεύουσα της Βλαχίας. Εκεί, όμως, τους περίμενε ένα σοκαριστικό θέαμα.
Ένα λιβάδι είχε «στολιστεί» απ’ άκρη σ’ άκρη με τα παλουκωμένα κορμιά Οθωμανών στρατιωτών.
Η εικόνα έτρεψε τον επιτιθέμενο στρατό σε φυγή. Ο Μωάμεθ Β’ αποχώρησε από τη Βλαχία και όλα έδειχναν ότι ο Βλαντ είχε καταφέρει να νικήσει τον παντοδύναμο οθωμανικό στρατό.
Ο Βλαντ σημείωσε κι άλλες νίκες, αλλά προδόθηκε απ’ τον ίδιο του τον στρατό. Τα στρατεύματα της Βλαχίας είχαν κουραστεί και προσχώρησαν στο αντίπαλο στρατόπεδο, υπό τη διοίκηση του Ραντού.
Ο Βλαντ τότε στράφηκε για βοήθεια στον σύμμαχό του, τον Βασιλιά της Ουγγαρίας, Κορβίνους.
Αντί να τον βοηθήσει όμως, τον πρόδωσε και αυτός. Τον συνέλαβε και τον φυλάκισε στα μπουντρούμια ενός απομονωμένου φυλακίου. Η κράτησή του διήρκησε πάνω από δέκα χρόνια.
Όταν αφέθηκε ελεύθερος, κατάφερε να αρπάξει για ακόμη μία φορά τον θρόνο της Βλαχίας, τον Νοέμβριο του 1476.
Δύο μήνες αργότερα, δολοφονήθηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη ως τρόπαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.